Έχω τα κλειδιά μου;

Αυτή την εβδομάδα θα ήθελα να μοιραστώ κάτι το διαφορετικό μαζί σας....

Αυτό δε θα είναι ένα από τα συνηθισμένα σας review αλλά μια εξομολόγηση και κατάθεση ψυχής από εμένα προς εσάς γιατί ξέρω πως υπάρχει πολύς κόσμος ο οποίος ίσως να νιώθει το ίδιο με εμένα...

 Γράφοντας αυτό το post δεν είμαι ακόμα σίγουρη αν θα φθάσει ποτέ στις οθόνες σας αλλά έχω την ανάγκη να μιλήσω για ένα -δύο θεματάκια τα οποία αποτελούν ένα πολύ σημαντικό κατασταλτικό παράγοντα στη ζωή μου και με εμποδίζουν κατά κάποιο τρόπο να είμαι ένας κανονικός άνθρωπος.

Κάτι το οποίο που ίσως γνωρίζω μόνο εγώ είναι οτι πάσχω από obsessive compulsive disorder  ή αλλιώς OCD ή OCPD (obsessive compulsive personality disorder). 

Στην Κύπρο έχουμε την αίσθηση πως τα άτομα με OCD έχουν μια ψυχαναγκαστική συνήθεια με την καθαριότητα αλλά αυτό είναι μονάχα ένα μικρό κομμάτι.

Έχεται νιώσει ποτέ το συναίσθημα την αβεβαιότητας για το αν έχεται αφήσει μια πρίζα στο σπίτι σας ανοικτεί ενώ έχετε ήδη φτάσει στην δουλειά σας;
 Κλείδωσα το αυτοκίνητο;
Έκλεισα τα παράθυρα; Το κλιματιστικό; Το ραδιόφωνο;
Όταν πήρα νερό από το ψυγείο έκλεισα καλά την πόρτα; Τα παγάκια;; Έκλεισα τον καταψύκτη;
Τα κλειδιά μου;; Έχω τα κλειδιά μου;
Χρήματα πήρα;; Ναι, έχω το πορτοφόλι μου...Μα έχει χρήματα μέσα;; Ας ψάξω καλύτερα...
Η τσάντα μου έχει κλείσει καλά;;

Αυτές είναι μόνο μερικές από τις σκέψεις που μπορούν να περάσουν από το μυαλό μου καθημερινά. Δεν είναι μόνο οι σκέψεις όμως για να μπορέσω να προχωρήσω θα πρέπει να ελέξω ξανά και ξανά και ξανά...ότι πράγματι όλα βαίνουν όπως πρέπει. Έτσι δεν είναι λίγες οι φορές που αν και έχω φτάσει σχεδόν στην τάξη του πανεπιστημίου και να αναγκαστώ από τις σκέψεις και την αμηχανία μου να επιστρέψω πίσω στο αυτοκίνητο για να διαπιστώσω ότι όλα είναι εντάξει, έστω και αν είχα κάνει όλους μου τους ελέγχους το πρωί πριν ξεκινήσω από το σπίτι αλλά και πριν κατέβω από το αυτοκίνητο.

Για όσους από εσάς που πιστεύεται πως αυτό δεν είναι τίποτα και απλά είναι υπερβολές, ξέρω πως σίγουρα δεν γνωρίζεται πως είναι να ζεις με αυτό το πρόβλημα για συνεχόμενα χρόνια και να βλέπεις πως τα "συμπτώματα" γίνονται χειρότερα μέρα με τη μέρα αλλά εσύ είσαι ένας απλός παρατηρητής...

Και σα να μην έφτανε αυτό η μισοφωνία έρχεται στο πλάνο. Με μια απλή αναζήτηση στο διαδίκτυο μπορεί ο καθένας να μάθει πως με τον όρο μισοφωνία μπορεί να χαρακτηριστεί το μίσος κάποιου προς συγκεκριμένους ήχους. Όταν αυτό όμως μπορεί να καταλήξει στο να μην αντέχεις πλεον να καθήσεις να φας κανονικά στο οικογενειακό τραπέζι ή με τους φίλους σου γιατί πολύ απλά δε μπορείς να τους ακούς να τρώνε και να μασάνε κάνοντας θόρυβο, νομίζω  πως όλοι μας μπορούμε να καταλάβουμε πως υπάρχει πρόβλημα. Αυτό μπορεί ακόμα και να περιορίσει στο ελάχιστο τις εξόδους σου γιατί δε θέλεις να είσαι ο περίεργος της παρέας που κάνει γκριμάτσες ή συνέχεια παρατηρήσεις στους άλλους ακόμη και για τον τρόπο που μπορεί να μασάνε μια τσίχλα. Με αποτέλεσμα να καταλήγεις να είσαι ο παράξενος της παρέας που δεν πηγαίνει πουθενά όταν τον καλούνε και έτσι σιγά σιγά οι προσκλήσεις γίνονται ολοένα και λιγότερες... Δεν είναι πως δε θες να βγεις έξω από το σπίτι αλλά όταν βγένεις νιώθεις πολύ άβολα σε σημείο που μερικές φορές θα πρέπει να καταβάλεις υπεράνθρωπη προσπάθεια για να μην καταρρέυσεις από το υπερβολικό άγχος και τις κρίσεις πανικού. Και αυτό χωρίς να μπορεί κανένας να καταλάβει τι περνάς εκείνη τη στιγμή. Νιώθεις πως συνέχεια κάποιος σε παρακολουθεί συνεχώς πως τα βλέματα όλων είναι στραμμένα επάνω σου, κόβοντας σου το οξυγόνο και δε μπορείς να αναπνεύσεις, περιμένοντας πως και πως να φτάσεις πίσω στο σπίτι σου και την "ασφάλειά σου". Το ίδιο ισχύει και για τις διακοπές, αφού χρειάζονται αρκετές μέρες μέχρι να καταφέρεις να χαλαρώσεις και μόλις το καταφέρεις αυτό;; "Τι και αν έχω αφήσει κάποιο παράθυρο ανοικτό;; καμιά πρίζα;; αν πιάσει το σπίτι φωτιά τι θα κάνουμε;; Καταστραφήκαμε!" Για να μη μιλήσω για τα νυκτερινά clubs !! Μόνο και μόνο η ιδέα ενός κλειστού χώρου, έστω και αν είναι ένα καλοκαιρινό club, τα οποία είναι ανοικτά, η ιδέα πως δε θα μπορώ να "ξεφύγω".

Η εμμονή.... η καταραμμένη αυτή εμμονή...

Το άτομο αυτό που όσο και αν προσπαθήσεις να το βγάλεις από το μυαλό σου τόσο πιο μεγάλη γίνεται η εμμονή, Η εμμονή αυτή ίσως πολλές φορές να το συγχίζουμε με την αγάπη αλλά κατά τη δική μου γνώμη η εμμονή αυτή, τουλάχιστον στην δική μου περίπτωση, σχετίζεται με το αίσθημα της αποδοχής από το αντίθετο φύλο, η οποία στοχεύεται σ' ένα συγκεκριμένο άτομο του στενού μας φιλικού κύκλου. Μπορεί να είναι και αρρωστημένη αγάπη αλλά κανείς δεν ξέρει. Ένα από τα δυσκολότερα κομμάτια αυτής της εμμονής είναι πως έχει σαν αποτέλεσμα να φέρεσαι και κυριολεκτικά να μιλάς κάπως περίεργα μαζί του όταν βρίσκεσται πρόσωπο με πρόσωπο, έστω και αν το προηγούμενο βράδυ είχατε κάνει την πιο βαθιά και  "συναισθηματική" συζήτηση ανταλλάζοντας μηνύματα γι' αρκετές ώρες. Ειδικά αν αυτή η καταραμμένη εμμονή επιστρέφει στη ζωή σου κάθε φορά που εσύ παίρνεις την μεγάλη απόφαση να γυρίσεις μια καινούργια σελίδα στη ζωή σου, δίνοντας σου ψεύτικες ελπίδες αλλά αυτό ίσως να μπορέσουμε να το αναλήσουμε περισσότερο στο μέλλον.

Brunette